Dominique Nelis heeft al een heel parcours afgelegd in de muziekwereld. In 2015 maakte hij de mooie plaat 4 Moods, een fijne staalkaart van zijn kunnen. Daarna volgde Only Acoustic Guitar (2018), met muziek die varieert van pop tot klassiek met zijwegen naar jazz, flamenco en folk. Ik zag hem al meermaals live aan het werk, waarbij ik onder de indruk was van zijn gipsy-jazz in de traditie van Django Reinhardt. 

Wat Dominique uit zijn gitaar haalt, doen weinigen hem na. Technische virtuositeit gaat gepaard met een groot vakmanschap, zodat zijn unieke klank een grote emotionele impact heeft. Met Electric Roots gaat hij terug naar zijn roots. Hij deed alles van a tot z zelf, een knappe prestatie die een uiterst persoonlijke aanpak garandeert.

De opener Tweeter met piano-intro klinkt dromerig en avontuurlijk. Bij Funk G spreekt de titel voor zich: gitaren en bas in een funky stemming. Hoogtepunten op deze plaats zijn Alliance, een sfeervolle ballad met melancholische gitaarpartij waarin ook de geest van Pink Floyd rondwaart, en ook het sfeervolle Montmartre, een walsje met de zang ietwat op de achtergrond. De jazzy gitaar klinkt wat weemoedig - de sfeer van Parijs indachtig. In het wat dramatisch klinkende A Whale Story horen we gitaren als huilende walvissen, althans dat willen we erin horen. Rocker Burst barst van de scheurende gitaren en het vingervlugge El Aqua roept een jazzmood op.The Morning verweeft akoestische met elektrische gitaren in een rustige ochtendstemming. De inspiratie voor het ingetogen Corona Story is het verhaal van 2020. Tristesse en gelatenheid muzikaal vertolkt.

Afsluiter Genk Weet Ge is grappig en herkenbaar voor Genkenaren. Hiphop met typisch Genkse plaatsen als de shopping, de cités, klein Chicago en ook uitdrukkingen als ‘wa make, vies sjtijl, zwijg u mond en ga spele’ lokken een glimlach uit. Knappe en afwisselende plaat. 

Marc Vos